Pascha Iszczenko. By J.L. [Hans] de Bock

Typoscript with here and there corrections in pen, ca. 1946, consisting of title page, leaf with table of contents (32 chapters) and 341 [= 337] numbered leaves, with manuscript map of Bialystok province and 1 illustration "Plattegrond van de troikowa", leaf 341 signed in pen "Hans de Bock".

With added a "Reichsarbeidsdienst Sonderausweis" of Hopman J.L. de Bock, who was forced to end his "Osteinsatz" due to illness, dated 7 September 1943 (departed on 10 September). Leaf numbers 191-192 and 334-335 are omitted, but nothing is lacking. Highly extraordinary and complete, unpublished typoscript of the Polish Osteinsatz memoirs of Hans de Bock, chief Perszaken Nederlandse Arbeidsdienst and the son of lieutenant colonel L.A.C. de Bock, director of the same N.A.D. (see the memorial book lot 861). J.L. de Bock was obviously a gifted writer with a terrific memory, he is known for his publication "Ick dien: het boek van den arbeidsdienst" (Uitgeverij Hamer, 1942). In Bialystok he was a member of N.A.D. Oostkorps 10. This typoscript is titled with the name of the Polish woman Pascha Iszczenco who spoke German remarkably well. The account of how he met her start on page 38. She helps him out by offering him a place to sleep at her home. The typoscript - which reads as if it could be published and even filmed straightaway - describes in great length and detail the period from 20 July 1943 (start of the journey from Steenwijk to Poland) up to his departure due to illness on 10 September that year. Hans de Bock does not at all come across as half bad. Page 340-341: "Mij is echter ook een krant onder ogen gekomen, waarin vermeld stond dat het partizanen-commando van Noordoost-Polen, met inbegrip van de 'regent van Bialystok' reeds in November 1945 de Russen in handen is gevallen. Skryban! Mijn adem stokte. Zou hij onder de gevangenen...geweest...? En wat zou er met jou, Pascha Iszczenko, en met de geheele verzetsgroep van de kapitein Lerkasj Teuilly gebeurd zijn? Misschien ook...? Neen! Ik voelde en ik voel nu, op dit ogenblik, welhaast als een zekerheid dat je nog leeft! (...) Op het perron in Bialystok heb ik je evenwel mijn woord gegeven dat ik je minstens éénmaal een levensteken van mij zou doen toekomen. De enige mogelijkheid daartoe zag ik in het schrijven van dit boek, dat in Nederland wellicht enig opzien zal baren en dat zich, naar ik hoop, ook in Polen enige bekendheid zal verwerven. Alles wat daarginds gebeurd is, heb ik tijdens het schrijven opnieuw meegemaakt en intens doorleefd. Misschien zal aan sommige lezers hierdoor de stijl zo af en toe wat spontaan en impulsief voorkomen. Het zij zo. Maar ik wilde de dingen nu eenmaal niet anders beschrijven dan ik ze toen in werkelijkheid heb aangevoeld. Laat ik eindigen met dezelfde wens, die je mij op 10 september 1943 bij ons afscheid toefluisterde. "Powodzenia, Pascha, powodzenia!"